Ik heb mijn baan opgezegd. Niet zomaar, wel zonder iets anders te hebben. Na mijn sabbatical zag ik mezelf oud gedrag vertonen, wat niet meer past. Waarvan alles in mij zegt dat het niet klopt. Niet voor mij en niet voor mijn omgeving. En met de moed die ik heb opgedaan tijdens mijn sabbatical, heb ik de enige keuze gemaakt die voor mij mogelijk is op dit moment. ik heb stop gezegd. Stop tegen doen wat ik deed.
Ja zeggen voor ruimte om te ontdekken hoe ik leef wie ik ten diepste ben. Ja zeggen voor uitproberen en ontdekken waar ik echt blij van word. Ja zeggen voor goed voor mijn lichaam zorgen, een routine opbouwen wat me terug in het oude niet lukte.
Het voelt goed én ik voel dat ik er niet meer bij hoor. Op werk gaan dingen langs me heen, kan ik loslaten waar ik eerder bovenop zat en toch… het raakt me. Naast de collega’s en alle aspecten van het werk die ik fantastisch vind, voel ik dat er ook wat diepers gaande is. De rouw van de keren dat ik keuzes heb gemaakt die eigenlijk niet de mijne waren. Stappen die ik naar voren heb gezet vanuit een gevoel ‘dit kan zo niet’. Harder lopen dan mijn lijf lief was om het goed(e?) te doen. Me verantwoordelijk voelen voor (en boos maken over) gaten die ik zag, ook buiten mijn verantwoordelijkheid.
In dankbaarheid en vanuit liefde neem ik afscheid van een plek waar ik ruim 13 jaar heb mogen groeien, tegen de muur heb mogen lopen en weer op staan. Waar ik gewaardeerd ben ondanks (en misschien ook dankzij) gedrag dat net iets te ver buiten de lijntjes kleurde. Ik ben dankbaar voor al die mooie mensen die mijn pad kruisten, samen met me opliepen of misschien nog meer voor de mensen dankzij wie ik zoveel geleerd heb door de wrijving die ontstond.