Ik heb mijn baan opgezegd, niet zomaar, maar wel zonder iets anders te hebben. Na mijn sabbatical zag ik mezelf oud gedrag vertonen, wat niet meer past. Waarvan alles in mij zegt dat het niet klopt. Niet voor mij en niet voor mijn omgeving. En met de moed die ik heb opgedaan tijdens mijn sabbatical heb ik de enige keuze gemaakt die voor mij mogelijk is op dit moment, en heb stop gezegd. Stop tegen doen wat ik deed. Ja zeggen tegen ruimte om te ontdekken hoe ik meer leef in overeenstemming met wie ik ten diepste ben. Ja zeggen tegen uitproberen en ontdekken waar ik echt blij van word. Ja zeggen tegen goed voor mijn lichaam zorgen, een routine opbouwen wat me terug in het oude niet lukte.
Het voelt zo goed én ik voel dat ik er niet meer bij hoor. Op werk gaan dingen langs me heen, kan ik loslaten waar ik eerder bovenop zat en toch… het raakt me. Ik hoor er niet bij, niet meer. Ik heb de verbinding doorgesneden om mijn weg te gaan en mijn collega’s pakken sommige draden op verbinden ze en laten andere liggen. Ik voel de waardering voor wat ik gedaan heb, en respect voor mijn keuze. En beetje bij beetje kan ik het verlies voelen, de rouw.
Naast de collega’s en alle aspecten van het werk die ik fantastisch vind, voel ik dat er ook wat diepers gaande is. De rouw van de keren dat ik keuzes heb gemaakt die eigenlijk niet de mijne waren. Stappen die ik naar voren heb gezet vanuit een gevoel ‘dit kan zo niet’. Harder lopen dan mijn lijf lief was om het goed(e?) te doen. Me verantwoordelijk voelen voor (en boos maken over) gaten die ik zag, ook buiten mijn verantwoordelijkheid.
Laten we wel wezen, dit zit slechts deels in de omgeving. Ja het is een plek van eigenwijze mensen die dingen op hun manier willen doen en voor sommige dingen geen verantwoordelijkheid (willen) nemen. Het is een omgeving die veel van mensen vraagt, zonder duidelijk en afgebakend aan te geven wat dan. Het zit natuurlijk minstens zo sterk in mijzelf. Ik wil gezien worden en erbij horen. Ik zie steeds meer dat dat niet bevredigend is als ik mezelf niet zie. Als ik mezelf niet waardeer voor wie ik ben. Voor mijn talenten, voor wat ik nodig heb.
Dus in dankbaarheid en vanuit liefde neem ik afscheid van een plek waar ik ruim 13 jaar heb mogen groeien, tegen de muur heb mogen lopen en weer op staan, waar ik gewaardeerd ben ondanks (en misschien ook dankzij) gedrag dat net iets te ver buiten de lijntjes kleurde. Ik ben dankbaar voor al die mooie mensen die mijn pad kruisten, samen met me opliepen of misschien nog meer voor de mensen dankzij wie ik zoveel geleerd heb door de wrijving die ontstond.
Stap voor stap ga ik mijn pad lopen, en wie weet leidt dat weer terug naar hier. Hopelijk is dan de keuze bewust, vanuit een grote basis in mezelf en liefde voor het vak.