We zijn allemaal kinderen van de aarde, gemaakt uit haar stof en het licht van de sterren. Dat is onze ware natuur, verpakt in een menselijk jasje zodat we ervaringen kunnen opdoen. In de eerste jaren van ons leven wikkelen we veelal laagjes over die ware natuur heen. Later in ons leven lopen we er tegenaan dat die laagjes niet meer passen, of eigenlijk nooit comfortabel hebben gezeten, en gaan we ons ont-wikkelen.
Iets meer over mijn achtergrond….
In 1976 ben ik geboren als oudste dochter, en groeide op in het Brabantse Boxtel. Aan het einde van de middelbare school wist ik niet zo goed wat ik wilde en begon ik met een studie Technische Bedrijfskunde. Een mooie combinatie tussen technisch, economisch en sociaal dacht ik. Na een klein jaar kwam ik tot de conclusie dat ik geld op deze manier niet interessant vond. Kort na dit inzicht vond ik de opleiding Toegepaste Onderwijskunde. Met warmte denk ik terug aan de lange avonden met pizza en bier waarin we debatteerden hoe we het onderwijs zouden verbeteren.
Enkele jaren na mijn afstuderen kwam ik burn-out thuis te zitten. Ik was mezelf gaan vergelijken met collega’s van 30 jaar ouder en meer ervaring dan ik, achteraf gezien de bovenste laag.
Tijdens mijn re-integratie en de jaren erna ben ik gaan afpellen en daarbij vanuit verschillende kanten geïnspireerd. Een psycholoog benoemde mijn hoge IQ, en hoe ik dit inzette als coping om niet te hoeven voelen. Een coach leerde me vanuit ervaring stapjes te zetten. Een haptonoom gaf me inzicht hoe ik eten inzette, en op diens advies volgde ik therapie op emotioneel overeten (twee keer). Een heks stimuleerde me de seizoenen van het jaar te vieren, wat me op een pad zette waardoor ik mijn vrouw ontmoette.
Ik groeide door al deze ervaringen en zette deze in bij het ondersteunen van (jonge) onderzoekers om hun onderwijs (vorm) te geven en breder hun weg te vinden. Parallel gaf ik ceremonies, al dan niet met anderen, en werkte ik met mythen rond de vrouwelijke psyche. Ik verdiepte mijn relatie met het grotere geheel, de bron, en deelde mijn proces en manier daar contact mee te maken.
Met de jaren voelde ik meer en meer de noodzaak deze beide paden samen te brengen en in 2022 heb ik – op advies van mijn moeder – een sabbatical genomen om rust te vinden en dingen te doen die ik al jaren wilde maar steeds de tijd niet voor nam (en laten we wel wezen: te spannend vond). Ik wilde ervaren hoe het was alleen op reis te zijn, echt te voelen wat op dat moment klopt en zonder bekenden om op terug te vallen. Eerst ging ik 3 weken naar Gotland (waaraan ik zeven jaar eerder mijn hart verloren was), vervolgens naar Sapmi, het hoge noorden van Zweden, voor een vision quest: vier dagen en vier nachten alleen, in de wildernis zonder te eten (met fantastische begeleiding).
Het bericht van moeder aarde “I’ve got your back” is de meest tastbare opbrengst van deze reizen. Het gevoel dat ik bij haar hoor, ongeacht hoe de rest van mijn leven eruitziet heeft me de moed gegeven keuzes te maken die ik al jaren uitstelde: mijn baan opzeggen en echt mijn eigen pad gaan lopen waarin ik mijn intellect, gevoeligheid en spiritualiteit samen inzet om bij te dragen aan een wereld waarin ieder hun talent kan leven!