Sinds mijn inwijding als priesteres in 2010, stond een vision quest op mijn verlanglijstje. 4 dagen en nachten all-een in en met de natuur. Stil vallen in de leegte en ervaren wat er gebeurt als ik alleen op mezelf kan terugvallen.
Februari 2022: ja, ik ga!
Met de keuze start ook het innerlijke proces. Alles wat spannend lijkt, laat zich één voor één zien. Het reizen naar het hoge noorden, zo’n 3000km heen en weer terug. Hoe zit dat met benzine? Hoe veilig is het alleen onderweg? Wat kost het eigenlijk? Hoe bereid ik me in vredesnaam voor op het niet eten?
vrijdag 26 juli 2022: Intentie
Ongeveer in het midden van mijn leven, verlang ik naar loskomen van “erbij willen horen“. Naar keuzes maken vanuit mijn kern. Naar talenten leven en niet langer compromissen sluiten die ten koste gaan van mij. Ik verlang naar een belichaamde samenwerking tussen ziel en persoonlijkheid, tussen intellect en spirit. Ik verlang naar vanzelfsprekend goed voor meelf zorgen, waardoor ik ruimte heb voor jou.
donderdag 28 juli 2022: “Ik ben niet bang voor je”
Hoewel de herinnering ouder, wordt deze nu weer geraakt. Een jaar of elf geleden zat ik in de woonkamer aan het voeteneinde van het bed van mijn mentor. Haar kanker was terug en uitgezaaid. Een tijdje liepen we samen op. Zij het pad naar de dood, ik het pad naar het leven. De aanleiding weet ik niet meer, wel hoe boos ik was. “Ik ben niet bang voor je”, sprak zij. Hiermee voelde ik toestemming de boosheid te voelen, waarmee ook zichtbaar werd dat het eigenlijk verdriet was.
donderdag 4 augustus 2022: Stil gezet
Gisteravond had ik na terugkomst in Nederland een positieve test: COVID. ’s ochtends had ik al besloten minimaal een dag later te vertrekken omdat ik me niet fit voelde. De keuze maakt dat ik kan zakken.
De vraag voor nu is waarom ik ben stil gezet. Hoewel ik al een paar maanden met sabbatical ben, ben ik vrijwel in hetzelfde tempo doorgegaan. Het is nu overgeven aan het ziek zijn. Grotendeels ben ik rustig en kan ik ok zijn met wat is. Tegelijk is er onzekerheid of ik op tijd fit genoeg ben om te gaan, en paniek dat ik er nog niet klaar voor ben. Het gaat ergens over verantwoordelijkheid nemen. Voor mijn lichaam, mijn intentie en mijn keuzes.
zaterdag 6 augustus 2022: Afscheid
Het onderscheid tussen stress en corona klachten is niet te maken. Het trekken van de tarot-kaart “de dood” helpt me te zien, dat ik nog los mag laten, afscheid mag nemen van mijn leven tot nu toe voor ik op reis ga. Facebook, Instagram en LinkedIn van telefoon gehaald. Een vriendin nodigt me uit ook mijn doodsangst te voelen. Bizar genoeg geeft dit vertrouwen, terug naar de essentie.
15 augustus 2022: basiskamp
Het basiskamp heeft geen stromend water of stroom. De foto is van de watervoorziening (dat we filterde), dompelbad ’s ochtend en als verkoeling na de sauna. ’s Nachts werd het niet donker (na de quest max. een uur of 2) en de rendieren lopen over het terrein als je stil genoeg bent.
Na 4 dagen voorbereiding stappen we door de poort (foto) het vision quest veld in. De plek ontving me in liefde en gaf aan dat ik me over mocht geven aan de bedding.
Feeling the hollow
I try filling so often.
It asks me to embrace
what is unsafe in me.
Holding all,
Is what truly satisfies.
dinsdag 13 september 2022: weer thuis
Thuis zijn vind ik fijn en tegelijkertijd complex. Ik moet weer van alles van mezelf en val terug in oud gedrag. De afstemming die ik ervaren heb in de quest is regelmatig ver te zoeken.
Volgens overlevering, pak je zeven jaar cadeautjes uit van een quest. Dat geeft ruimte en lucht aan het vele wat voelt verschoven te zijn in mij en op haar plek mag vallen. Tegelijk voel ik steeds meer hoe mijn innerlijk kompas leidend mag zijn. Het lezen van het kompas vraagt wel nog compassie, geduld, veel naar binnen keren en zijn met ‘ik weet het niet’. “Being digilent in my practice” zoals een van de reiki principes luidt.