Hieronder via een aantal dagboekfragmenten een uitgebreider inkijkje in mijn vision quest in Zweeds Sapmi (Lapland), begeleid door Hanna en Aniet van Free your nature augustus 2022. Sinds mijn opleiding als priesteres in 2010 stond een vision quest op mijn verlanglijstje. 4 dagen en nachten all-een in en met de natuur. Stil vallen in de leegte en ervaren wat er gebeurt als ik alleen op mezelf kan terugvallen.
Een vision quest wordt op vele locaties aangeboden in Nederland of meer richting het zuiden van Europa. Mij trekt echter het hoge noorden. Daar voel ik me mee verbonden. Met de mythologie van de Vanir en de Aesir, met het land, de sjamanistische praktijken en de magie. Ik twijfelde eerst of ik een korte individuele quest in Nederland zou doen, via Soulquest, en vervolgens zag ik het aanbod van Free your nature. Bleek dat Hanna beiden zou begeleiden! Kennismaken dus 🙂
Februari 2022: ja, ik ga!
Bijzonder van de kennismaking: ik was de enige. Hierdoor kon ik voelen zonder afleiding van anderen en schaamteloos al mijn vragen stellen. Het besluit was vervolgens snel genomen. Met zo’n keuze start vervolgens ook het innerlijke proces. Alles wat spannend lijkt, laat zich een voor een zien. Het reizen naar het hoge noorden, zo’n 3000km heen en weer terug. Hoe zit dat met benzine, hoe veilig is het alleen onderweg, wat kost het eigenlijk, hoe doe ik het met adhd medicatie, en hoe bereid ik me in vredesnaam voor op het niet eten? Voor praktische vragen hadden we gelukkig een groepsapp met de begeleiding. Qua eten was heel duidelijk de opdracht te stoppen met alcohol, vlees, koffie en suiker (in volgorde van moeilijkheid en impact op mij!). De psychiater en diëtiste verbonden aan Co-eur, waar ik mijn tweede ronde therapie op emotioneel overeten heb gedaan, hebben veel meegedacht op persoonlijke voorbereiding in eten. Ik voelde me echt gedragen!
Qua spullen heb ik een lijst op facebook gedeeld met de vraag wie wat nog had liggen. Met een slaapzak van broer, rugzak van Jans, muggennet van pap en mam, kleding van Marije en Marije, een boxje voor in de auto van Edwin, een lampje van Joost en vast nog wat dingen die ik nu vergeten ben, was ik omgeven door de liefde van vrienden en familie.
vrijdag 26 juli 2022: Intentie
De intentie en het doel van mijn algehele sabbatical en de vision quest lopen nog door elkaar. Het voelt alsof de vision quest de kern is van de sabbatical, en ik in de aanloop al veel aankijk en doorleef.
De kern van mijn intentie is mijn inherente belonging (deel zijn van) als basis voelen, waardoor erbij willen horen niet langer een drijfveer voor mijn keuzes. Er ontstaat ruimte voor voelen wat de kern is van mijn leven en het wordt zichtbaar welke van mijn talenten nu geleefd willen worden, wat ik daarvoor nodig heb en welke compromissen ik niet meer bereid ben te sluiten. Ik ervaar richting in hoe energie en middelen te hebben voor mijn levensonderhoud en de dingen te doen passend bij mijn kern. Moedig spreek ik verlangens uit en ervaar richting in belichaamde samenwerking tussen ziel en persoonlijkheid, tussen intellect en spirit. Ik leef mijn inherente waarde, waardoor zelfzorg vanzelfsprekend is in plaats van het eerste wat ik loslaat.
donderdag 28 juli 2022: “Ik ben niet bang voor je”
Woorden die veel indruk op me hebben gemaakt. Ik weet niet meer waar ik zo enorm boos over was, wel weet ik het plaatje nog. Ik was bij mijn mentor Evelien thuis. Zij lag in bed, terminale kanker, en ik zat aan het voeteneinde: “Ik ben niet bang voor je”. En de stop die op de tranen zat, popte eraf. Ik mocht en kon voelen wat er gebeurde. Het mocht zijn.
Foto: Evelien en ik op de Nederlandse Godinnenconferentie 2010 op centrum Athanor. Zij had net nieuws gekregen over haar kanker en ik nam haar zichtbare plek in de cirkel over.
De herinnering komt boven naar aanleiding met een gesprek met een van de begeleiders van de vision quest. Naar aanleiding van mijn eetgedrag tijdens de voorbereiding, het noemen van mijn emotioneel overeten in het aanmeldformulier en het aangeven dat stoppen met suiker en koffie me geen helder gevoel gaven, maar zachtheid en uitnodiging te surfen op mijn energie.
Hoewel ik open deel, zit er ook veel schaamte zit op het overeten. Dat het voelt dat ik het niet goed doe, ik niet goed genoeg ben en niet goed voor mezelf zorg. En dat als iemand me erop aanspreekt, ik primair het gevoel heb dat bevestigd wordt dat ik het niet goed doe.
Het voelt alsof ik een begin gemaakt heb met schaamte doorvoelen, meer dan ooit eerder. Tegelijk heb ik alleen de oppervlakte geraakt. Oftewel: huiswerk voor de komende dagen. Samen met doorvoelen waarom ‘ik ben niet bang voor je (boosheid)’ zo belangrijk voor me is.
donderdag 4 augustus 2022: Stil gezet
COVID heeft me stilgezet. Gisteravond had ik na terugkomst in Nederland een positieve test. ’s ochtends had ik al besloten minimaal een dag later te vertrekken naar Sapmi omdat ik me niet fit voelde. Merk dat ik met deze keuze weer in mijn bekken kon zakken.
De vraag voor nu is waarom ik ben stil gezet. Ik voel dat het klopt en de uitnodiging hier helemaal in te duiken. Ergens ben ik de afgelopen weken, maanden, op vergelijkbare manier doorgegaan als normaal alleen dan zonder werk. Mijn tempo is wat vertraagd, ik ben meer buiten geweest, en tegelijk heb ik minder keuzes gemaakt dan ik eigenlijk nodig heb. Een deel van de intentie van mijn sabbatical is doen waar ik in het normale leven niet aan toe kom. Die heb ik volop geleefd!
Ik trok de tarot-kaart “de ster”, waarover forum van Catherinaweb zegt: de kaart gaat over hoop en verlichting na het ineenstorten van de toren (kaart XVI). Het onbewuste wordt aangeraakt, maar niet betreden. Deze kaart wordt gekoppeld aan de zwaan, die symbool staat voor een zijn op alle bewustzijnsniveaus en vertrouwen op bescherming van de grote geest.
Het is nu overgeven aan het ziek zijn. Grotendeels ben ik rustig en kan ik ok zijn met wat is, ongeacht eventuele consequenties. Tegelijk is er ook onzekerheid of ik op tijd fit genoeg ben om naar Sapmi te gaan, en paniek dat ik er nog niet klaar voor ben. De vraag of het wel klopt om te gaan. Het gaat ergens over verantwoordelijkheid nemen. Voor mijn lichaam, mijn intentie en mijn keuzes.
zaterdag 6 augustus 2022: Afscheid
Het onderscheid tussen stress en corona klachten is niet te maken. Het trekken van de tarot-kaart “de dood” helpt me te zien, dat ik nog los mag laten, afscheid mag nemen van mijn leven tot nu toe voor ik op reis ga. Facebook, Instagram en LinkedIn van telefoon gehaald en gepauzeerd. Ben benieuwd wat dat me brengt gezien de afleiding die het me opleverde op Gotland. Een vriendin bij wie ik zou kamperen op weg naar Sapmi belt. Ze geeft aan dat ik met deze kaart ook mijn doodsangst mag voelen. Met haar woorden kan ik ook daar meer inzakken. Bizar genoeg geeft dit vertrouwen, terug naar de essentie. En daarmee werd de reis naar het noorden eenvoudig: rijden, eten, slapen, rijden, eten, slapen. En gelukkig wel de mogelijkheid een aantal Sami plekken te bezoeken. Via de app heb ik contact met de anderen op weg naar het noorden, wat een bedding geeft in de reis.
15 augustus 2022: Pathajarvi
Het basiskamp heeft geen stromend water of stroom. De foto is van de watervoorziening (dat we filterde), dompelbad ’s ochtend en als verkoeling na de sauna. ’s Nachts werd het niet donker (na de quest max. een uur of 2) en de rendieren lopen over het terrein als je stil genoeg bent. Onderweg kon ik al meer uitademen, maar dit was bliss en daarmee een zalige bedding. Tegelijk verdiepte de voorbereiding zich. In de vertraging, de spiegeling met de anderen, confrontatie met mezelf in oefeningen en verhalen, en de spanning over het nog niet helemaal fit zijn. Grenzen erkennen, ruimte innemen en mijn plek in de groep blijft zoeken. Zwaan dient zich nadrukkelijk aan als totem voor de quest. Bij terugkomst hoor ik dat zij in fysieke vorm de begeleiders heeft gegroet. We verkennen gebied, kiezen een maatje en vinden onze plek.
Na 4 dagen voorbereiding stappen we door de poort (foto) het vision quest veld in. De plek ontving me in liefde en gaf aan dat ik me over mocht geven aan de bedding.
Feeling the hollow
I try filling so often.
It asks me to embrace
what is unsafe in me.
Holding all,
Is what truly satisfies.
De eerste dagen heb ik vooral geluisterd naar het geouwehoer in mijn kop, wat door Hanna liefkozend de muppetshow was gedoopt. Verschillende delen konden gehoord worden doordat er geen input van buiten bijkwam. Ik heb veel geschreven en geslapen, met name op de derde dag die uit bijna 24 uur regen bestond en waarbij mijn niet waterdichte schoenen en ding waren. De laatste dag kon ik om mezelf lachen, en was ik ok met mezelf. Ik hoor erbij. Ik hoor bij de aarde. Ongeacht de mensen om me heen. Ongeacht hoe ik me gedraag of wat ik doe. Ik hoor erbij.
Wat was dat eerste ei na terugkeer lekker! En wat was het weer wennen om me te verhouden tot andere mensen. En wat was het rijk om terug te krijgen hoe waardevol mijn aangeven was, toen het te veel bleek. Dat het ongesprokene al gevoeld was, en door uit te spreken ruimte kreeg te zijn.
Twee dagen integratie voor de wereld weer in te gaan, was kort. En ik had alle tijd om mijn weg weer naar huis te vinden. Pas half september zou ik weer naar Peege vliegen. Ik kon landen via inlandsvagen, vildmarksvagen met sami kerkdorpen, Gamla-Uppsala en de rotstekeningen bij Tanum. Met volop tijd om te (video)bellen met wie ik me weer wilde verbinden en met wie ik wilde delen. Deze reis in Zweden sloot ik af bij Nina, de eerste bekende die ik zag na mijn quest.
dinsdag 13 september 2022: weer thuis
Vorige week ben ik weer thuis gekomen. Thuis zijn vind ik fijn en tegelijkertijd complex. Ik moet weer van alles van mezelf en val terug in oud gedrag. De afstemming die ik ervaren heb in de quest is regelmatig ver te zoeken. Afstemming in en met mezelf in wat nu aandacht vraagt en dat echt geven, en hoe me dat helpt de ander ruimte te geven te zijn, voelen en ervaren wat leeft in zichzelf zonder dat ik er van alles van vind.
Zojuist een erg mooie blog over gelezen. Ik realiseer me hoe ik beperkingen opleg in de emoties die ik mag voelen van mezelf en de gedachten die ik mag hebben. Let wel, het gaat niet om delen, spreken opschrijven, maar op mogen hebben in mezelf. Mezelf geen toestemming geven om te ervaren. Omdat het te lastig is, te groot. Omdat ik mogelijke consequenties niet kan overzien. Dan maar wegstoppen, deksel erop en de andere kant opkijken. Eten, series kijken afleiding zoeken… Hoewel pijnlijk, ben ik dankbaar dat ik nu zie wat ik doe. Nu compassie en stapjes zetten om het anders te doen.
Via google vind ik dat schaamte tegenover het gevoel van belonging staat, de kernervaring van mijn quest. Dat schaamte zorgt voor een splitsing tussen een geaccepteerd masker en verdrongen schaduw. Dat schaamte zorgt voor een gevoel van isolatie. De meeste emoties heb ik de afgelopen jaren mee leren omgaan. Schaamte was nog een grote onbekende. Nu niet meer en kan ik er liefdevol en met compassie mee aan de slag. Welkom 🙏
Volgens overleveringen pak je zeven jaar cadeautjes uit van de quest. Dat geeft ruimte en lucht aan het vele wat voelt verschoven te zijn in mij en op haar plek mag vallen. Tegelijk voel ik steeds meer hoe mijn innerlijk kompas leidend mag zijn, en ook hoe het voelt als ik mijn kompas niet volgt. Het lezen van het kompas vraagt wel nog compassie, geduld, veel naar binnen keren en zijn met ‘ik weet het niet’. “Being digilent in my practice” zoals een van de reiki principes luidt.
Mocht je meer willen horen over mijn ervaring, al dan niet omdat je zelf speelt met de gedachte een vision quest te gaan doen, neem vooral contact op!