Ontscholing is de eerste fase van studenten en docenten op democratisch onderwijs. Loskomen van meegaan in het systeem, loskomen van proberen te passen, terugkomen bij eigen visie, terugkomen bij eigen stroom en van daaruit in beweging komen.
Een half jaar geleden was ik op bezoek bij Tijd & Ruimte, de democratische school in ‘s-Hertogenbosch. Hen was snel duidelijk dat ik pas aan het begin stond van mijn eigen ontscholingsproces. Mij begint het langzaam steeds duidelijker te worden. Loskomen van kijken hoe ik pas in de kaders naar eigen kaders creëren, loskomen van bewegen vanuit frustratie dat iets zo niet kan, naar bewegen vanuit verlangen en visie hoe wel. Vanuit beperking naar ruimte. Vanuit wat moet er geleverd worden, naar wat heb ik te bieden.
Hoe enthousiast schrijven over reiki en seizoensvieringen me makkelijk afgaat. Daar weet ik waar ik sta, waar ik voor sta, van ben en ook niet van ben. Schrijven over onderwijs vind ik lastiger. Moet van mezelf genuanceerder, meer onderbouwd, meer passend bij wat wel en niet bekend is. Tegelijk loop ik daarop leeg. Niet zozeer de nuance, maar dat onderbouwen. Ik ben niet van de stapels academische literatuur doorspitten en precieze referenties. Ik ben van praktisch kijken wat werkt, experimenteren vanuit een specifieke setting. En stiekem dus ook die degelijke academische basis die me die normen oplegt van academisch schrijven. Waarvan ik mag ontscholen zonder het kind met het badwater weg te gooien.
Meer mijn idee, passie en visie delen op het gebied van onderwijs, is een draadje in het weefsel van mijn zoektocht dat meer aandacht gaat krijgen. Ook deze wordt vervolgd…
Foto: de nagloeiende as van het midzomer vuur aan de maas. Midzomer dat gaat over zichtbaar zijn, over uitspreken en om kunnen gaan met de consequenties. Hier heb ik bovengenoemde intentie uitgesproken.