“Ben jij nog gewoon juf?” is een vraag die mijn gesprekspartner van gister nogal eens gesteld wordt. Een vraag die mij een nogal ongemakkelijk gevoel geeft.
De juf die ik gister sprak is een juf die ik ieder kind gun! Die eerst kijkt naar het kind, dan naar de taak. Die bij lastig gedrag zich afvraagt wat er aan de hand is, in plaats van te zeggen dat het niet mag. Die haar eigen lessen ontwerpt (wat gevraagd wordt op een Freinetschool) aan de hand van thema’s die kinderen raken, en daarin SLO doelen integreert vanuit verschillende domeinen. Die bij lastige situaties onderzoekt wat er gebeurt en systemisch kijkt aan welke knop gedraaid kan worden om de situatie te veranderen.
De juf die ik gister sprak, heeft een bijzondere loopbaan. Is zij-instromer in het onderwijs, heeft daarvoor in de jeugdzorg gewerkt. Heeft lesgegeven in het MBO. Is directeur geweest, en vervolgens weer ‘gewoon’ leerkracht geworden.
De juf die ik gister sprak, kan veel eieren kwijt in haar vak, meer dan in eerdere banen. Die plezier en lol heeft samen met kinderen te ontdekken. Die plezier heeft in taal. Die geniet van alles aanzetten in kinderen en ook in zichzelf. Die werkt vanuit eigenaarschap bij zichzelf, collega’s en kinderen in de klas.
De juf die ik gister sprak, is verre van een gewone juf. Al zit dat niet in de uren die ze draait voor school, dat doen vele leerkrachten. Al zit dat niet in de passie voor het vak en het kind, dat hoor ik bij velen die ik spreek. Wel zit het in het haarscherpe kompas in wat voor haar het wezenlijke is in onderwijs: eerst de pedagogiek dan de didactiek. Het zit in het kompas gebruiken om keuzes te maken. Zowel op loopbaanniveau: welke school past mij en welke visie heeft die school? als binnen de klas: wat is er nu nodig om leren mogelijk te maken? Wel zit het in haar denken in combineren van mogelijkheden, in haar flexibiliteit door jarenlange ervaring in verschillende rollen. Wel zit het in dat ze zichzelf in balans houdt door naast 4 dagen werken een dag in het atelier te hebben.
Foto: een van de voorbeelden die de juf gister gaf, was een les over licht. De juf had nog een oude overhead projector staan, die op de vouwfiets en met de trein mee naar school ging. Leerlingen knipten vervolgens monsters die in schaduwwerk met elkaar in dialoog gingen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Leven en lesgeven vanuit je eigen natuur, mooi! Maar uhm… hoe doe je dat dan? Wat breng ik mee en wie heeft daar wat aan?
In het kader van de zoektocht mijn talenten en ervaring als toegepast onderwijskundige, reiki behandelaar en priesteres te integreren spreek ik een diversiteit aan mensen. In het gesprek gister stelde mijn gesprekspartner de vraag: zit hier niet je kracht in, mensen met passie voor hun vak spreken en daar vervolgens iets mee doen? Bij deze 🙂